Ռեժիսոր Իլյա Մոշչիցկին բեմ է հրավիրում դահլիճից մի կամավորի և առաջարկում նրան իր հետ խաղալ ներկայացման մեջ։ Ո՞վ է նա հիմա՝ մարդ, որը եկել է հաճելի երեկո անցկացնելո՞ւ, թե՞ պիեսի կերպար։ Ինքնուրույն անհա՞տ, թե՞ ռեժիսորի ձեռքերում խամաճիկ, որը պարզապես խաղում է ըստ իրեն տրված տեքստի։

Մենք սովոր ենք տեսնել ներկայացումը որպես պլանավորված էպիզոդների, բեմավիճակների, պրովոկացիաների և երկխոսությունների շարան։ Դերասանները միշտ ամեն ինչ նախօրոք գիտեն և պարզապես ձևացնում են, որ իրենց գործողություններն ինքնաբուխ են։ «Մայքլ Քրեյգ Մարտինի կաղնին» վերադարձ է դեպի սկիզբ, փորձ է՝ ներկայացումը միանգամից, առաջին ընթերցումից խաղալու՝ ընթացքում ադապտացվելով ու նոր հանգամանքները հաղթահարելով։ Բայց հենց այսպիսի ինքնաբուխ փորձն է, որ մերկացնում է թատրոնի անամոթ մանիպուլյացիան։